Vandaag, in het prairiegebied, heb ik naar mijn gevoel voor het eerst weer de horizon gezien. Tot nu toe zaten er steeds bergen in de weg. Voor het eerst heb ik weer de verte kunnen zien. In de verte kíjken kon wel, want de bergen waren niet meteen naast je en de gletsjers lagen op behoorlijke afstand. Maar waar was de horizon?
Op internet vind ik voor "horizon": "lijn in de verte tussen aarde en lucht" (woorden.org) of: "de denkbeeldige lijn tot waar men het aardoppervlak kan zien en waar het aardoppervlak en de lucht elkaar raken" (Wiktionary ). In deze definities mis ik het begrip "op ooghoogte", dat onze tekenleraar Hopman in de lessen perspectief tekenen verbond met de horizon.
Ik raak een beetje in de war hier, van die definities. In ons platte land, ja, daar klopt het wel dat aarde en lucht elkaar raken op de horizon. Dat zag je ook op de prairies en daar was de horizon in de verte op ooghoogte. In de bergen zou de horizon dan dus soms boven 3000 meter moeten liggen, waar aarde en lucht elkaar raken. "Ooghoogte" ben je daar als het ware kwijt.
En dan is er ook nog "einder". Houdt dat woord nu in dat er een einde is aan wat je ziet? Of bedoelt het de eindeloosheid? Voor mijn gevoel passen "horizon" en "einder" bij de enorme wei- en hooilanden, prairies. Niet bij de hoge bergen waar we de eerste tien, twaalf dagen tussen leefden. Zij beperkten mijn blik. Of beter misschien: ze voerden die blik omhoog, naar de toppen, met of zonder sneeuw.
Is mijn horizon nu verbreed of verhoogd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten