Dat woord, indrukwekkend, heb ik al eerder gebruikt en voor zover het zich laat aanzien, zal ik dat nog wel vaker doen. Het geldt voor veel hier, voor de woestijn, voor de kreken (de snelstromende bergriviertjes), de wetlands langs de rivieren, de brede rivierdalen met groengrijs erdoor slingerende kreken, voor de planten, de vogels, de mensen en voor dat het hier zo schoon is.
Maar soms, als ik een tijdje naar een berg met steile wanden, hoge punten en ijs, sneeuw en stromend water zit te kijken, raak ik echt geëmotioneerd. Uit die hoge, kale bergen spreekt zo duidelijk de kracht van de natuur, daar kan geen mens tegenop. Daar staat miljoenen jaren oud gesteente, waaraan je soms een beetje kunt zien hoe het gevormd is. Je ziet de horizontale lijnen van de lagen die op elkaar gestapeld zijn. De golvende, waar lagen opgedrukt zijn toen de aarde warm en in beweging was. En diagonale en verticale waar gletsjers en water hun werk hebben gedaan. Het eeuwige ijs, dat niet meer zo eeuwig is, maar waar nog steeds een enorme kracht van uitgaat. Je ziet de zand- en steenlawines, van toen en van nu. Ik realiseer me op zo'n moment heel sterk dat wij mensen kunnen doen wat we willen, maar dat de natuur het altijd van ons zal winnen. Dán voel ik me zó nietig en tegelijkertijd ook zó rijk dat we hiervan deel uitmaken.
Op het moment dat ik dit schrijf, zijn we nog niet halverwege onze reis en er zijn al heel wat indrukken gewekt. Iedere nacht goed slapen, wat we hier doen, maakt weer plaats voor nieuwe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten