Hoog tussen twee bergmassieven, de Columbia Mountains en de Rocky Mountains, ligt dit gebouw met overzichtelijke informatie over de mensen die hier eind 19e eeuw de spoorweg bouwden. Inmiddels gaat die in een tunnel onder het gebouw door, maar zover waren ze toen niet. Er valt op deze sneeuwrijkste plek van het land in de winter ruim negen (9) meter sneeuw. Het gebouw wordt herhaaldelijk helemaal bedolven. Om de Highway 1 en waar nodig de spoorlijn sneeuwvrij te houden, zijn lawinewetenschappers ingeschakeld die met houwitzers van het leger de avalanches te lijf gaan. We weten nu trouwens ook hoe je je moet gedragen als je een beer tegenkomt, maar of we het ons nog herinneren op het moment suprême.....
Een van de dingen die op mijn "bucket list" (ja, zo heet dat tegenwoordig) stonden, zijn warme bronnen waarin je kunt zwemmen. De magie van de warmte uit het binnenste van de aarde, voorlopig de enige manier om zo dicht mogelijk bij vulkanisme te raken, boeit me. Daarom zijn we in Radium Hot Springs naar de baden geweest met een temperatuur van resp. 42 (een graad lager dan toen Hans en Heleen er waren...) en 29 graden. De buitentemperatuur was 35. Het was bijzonder en bijzonder lekker. Het water dat vanaf de oppervlakte diep in de aarde sijpelt, wordt daar opgewarmd en op de weg naar boven verrijkt met mineralen uit de gesteenten waar het langs stroomt. Verkwikkend!
Vanaf Redstreak Campground bij Radium Hotsprings heeft Eddie een rondje gelopen waar getoond werd hoe een bos zich weer herstelt na een brand. Ze nemen er de kans waar om het landschap open te houden, zodat er meer plekken komen waar de Big Horn Sheep kunnen grazen. Wij zagen die beesten trouwens langs de kant van de weg van struiken grazen.
Paint Pots
In Kootenay National Park (en overigens ook op andere plaatsen) zijn er plekken in moerassige gebieden, waar ijzerhoudend water opborrelt. Een vreemd gezicht: vaak ronde, roestbruine plekken tussen de groene vegetatie. Paint Pots, verfpotten, noemt men ze. De wandeling er naartoe, over de snelstromende Columbia River was prachtig. Ieder bos, ieder wetland is weer anders. Logisch ook, want we verplaatsen ons over grote afstanden. De kleiige grond werd door de aboriginals (de indianen) gebruikt om er kleikorrels van te bakken. Deze gebruikten ze vervolgens als kleurstof voor schilderingen op rotsen, kleding en hun huid. Zou daar ons woord "roodhuiden" vandaan komen? Stond niet op de borden met uitleg.
Op verschillende plaatsen kun je zien waar de gletsjers en de de rivieren de rotsen zo diep hebben ingesneden, dat er diepe canyons zijn ontstaan. Het is een machtig gezicht, zeker als je de "Interpretives" (informatieborden) daarbij leest. De Natural Bridge was een soort voorstadium van een canyon. Waar eerst een hoge waterval was geweest, had het water nu een weg gevonden onderlangs, zodat er een brug was ontstaan. Als je maar tijd van leven hebt, vormt zich ook hier een canyon. De wandelingen naar de bezienswaardigheden zijn op zich al schitterend, de een wat langer en steiler dan de ander. Steeds blijken ze de moeite meer dan waard. En met tuigje en brace houdt mijn rug het ook vol.
Banff
Een andere plaats op mijn "bucket list" was Banff. Toen ik zo'n twintig jaar geleden naar Twente treinde met Sabine Laar, kreeg zij twee keer een beurs om drie maanden naar The Banff Centre te gaan, waar (jonge) musici en andere kunstenaars van over de hele wereld les krijgen en elkaar inspireren. Zij vertelde daar altijd heel enthousiast over en omdat ik dat principe zo boeiend vind, wilde ik Banff zien. Nou, bij het centrum kon je eigenlijk niet goed komen en downtown Banff was net Valkenburg op een mooie zomeravond.... Goed dat we er geen extra tijd voor hadden uitgetrokken en er 's avonds vanaf de camping even naartoe reden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten