Diep respect heb ik voor Eddies rijvaardigheid, nee, rijkúnst. Mijn empathie ging in het begin zover dat het leek alsof hij een gigantisch blok beton voorttrok. Het is dat de Peterbills die ons geregeld passeren zo gigantisch zijn, anders zou ik het gevoel hebben dat we met een vrachtwagen op weg zijn, zonder passend rijbewijs CE. Die eerste bochten, wat leken ze groot en onneembaar. En de lantaarnpalen scheerden wel heel vlak langs de buitenspiegels. Stijf van spanning probeerde ik Eddie naar de supermarkt te loodsen, natuurlijk door de zenuwen met een omweg door een rustig buurtje van Coquitlam. Met de minuut groeide mijn respect voor de chauffeur.
Inmiddels zijn we vier dagen op weg door dit schitterende en afwisselende land en we hebben al menig pas "genomen". Dat wil zeggen dat we vaak steil (6-7%) omhoog of omlaag gingen en lang niet altijd met haarspeldbochten. Er zijn vaak wel dubbele rijstroken, zodat het langzame verkeer rechts kan rijden om het snelle te laten passeren. Bij dat laatste hoort tot dicht bij de top hier zeker ook het vrachtverkeer, want met ware doodsverachting lijken de Peterbills (waar wij overigens zeer van genieten; meestal Volvo's natuurlijk) naar boven te gaan en zich ook weer in de diepte te storten.
Op de derde dag zei Eddie, dat hij nu wel het gevoel had MinnieWinnie goed onder controle te hebben. Met andere woorden bedoelde hij natuurlijk dat het nu meer ontspannen rijden was. Op campings hebben we tot nu toe vrij veel ruimte gehad om te manoeuvreren. Dan is er voor mij ook een taak weggelegd (naast de navigator die ik bedien): achter de RV staan en aanwijzingen geven. Er is wel een achteruitrijcamera, maar die mag je niet gebruiken (hoewel wel handig).
Tot nu toe hebben we nog geen trajecten op van die lange, rechte highways gereden, die je in de film ziet. Als we ooit zover komen, wil ik het ook nog een keer proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten