Contacten

De eerste morgen komen we het hotel uit, kaart in de hand als echte toeristen, op zoek naar de halte van de Trolley. Na twee straten zijn we een beetje de draad kwijt. Meteen komt er een jonge vrouw naar ons toe om ons verder te helpen. De halte ligt wat verborgen in een zijstraatje, dus even later staan we weer op de kaart te kijken. Komt er een man op ons af, die we in Europa misschien wel een zwerver zouden noemen. Hij wijst ons de halte én het herkenningsteken. 'Where are you, guys, from?' 'from The Netherlands.' 'Oh, my grandparents were from Friesland!' 'Nice people,' zeg ik . Hij maakt een gebaar: zo, zo.

De vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen hier, ook beroepsmatig,  is opmerkelijk. In elk geval echter en meer persoonsgericht dan in Amerika. Hier is het niet van "Nice to meet you!", maar "How are you today?" En als je weer verder gaat, wensen ze je altijd een fijne dag. Kom je nog een keer terug in de winkel, dan herkennen ze je meteen. In tegenstelling tot wat ik vaak in Amerika heb ervaren.

Veel mensen beginnen ook spontaan een praatje, waarin vrijwel altijd die vraag terugkomt: 'Where are you from?'. Eerst antwoordden we alleen "The Netherlands", maar na een paar dagen hebben we "Sweden" eraan toegevoegd. Levert nog meer reacties op. 'Where in Sweden?' Dan leg je dat uit: vanuit het zuidelijk deel waar vandaan meer dan een miljoen mensen wegtrokken naar Noord-Amerika, tweede helft negentiende eeuw. En dan blijkt dat ze het wel ongeveer weten waar hun grandparents vandaan kwamen: de een uit het noorden en de ander uit het zuiden, maar meer ook niet. Een programma als "Alt för Sverige" is zo gek nog niet.

Op het steile en hete pad naar Marble Canyon spraken we een man 'in my eighties' (!) die meteen begon over het wereldkampioenschap damesvoetbal in Vancouver deze maand. En dat hij vroeger toch meer van de hockey was. Hij zei trouwens ook, dat hij in zijn jeugd ook bij Marble Canyon was geweest. Vóór de grote brand in 2003 dus, en toen was er aanzienlijk meer sneeuw. 'This year it is too warm, too early'. Nou, wij treffen het er in elk geval maar mee.

Het pad naar de Paint Pots bleek niet bewegwijzerd te zijn. Maar verdwalen konden we niet, want toen een echtpaar ons aan zag komen lopen, legden ze spontaan uit hoe we moesten lopen. Kom daar maar eens om bij ons, dan ben je al snel een bemoeial. Wat ook opvalt, is dat de mensen die je tegenkomt op wandelpaden, steeds groeten. Een verschijnsel dat wij eigenlijk vooral kennen van eilanden, zoals Schier en Gotland.

Op de camping bij Lake Louis staat er vlakbij onze picknicktafel een prachtige orchidee (Pacific Fairy-slipper), zo groot als wij nog nooit in het echt in de natuur hebben gezien. Onze buurman ziet ons op de knieën erbij foto's maken en komt vragen wat er is, haalt ook meteen zijn dochter erbij. Ze hebben nog nooit een orchidee gezien. Maken kort een belangstellend praatje en komen met de iPad ook foto's maken. Blij met deze vondst. Als Eddie ze even later onze Wildflower App laat zien met een plaatje van de bloem, komen de twee kleindochtertjes natuurlijk meteen naar hem toe: 'My dad is 33, how old are you?' Kleine meisjes en Eddie, het is ook overal hetzelfde.

In de skilift boven de beren (bij Lake Louis) was het helemaal raak: Engels- en Aziatisch-taligen wezen ons en elkaar voortdurend waar er beren zaten, en deelden hun enthousiasme. En dan de chauffeur van een bus vol Boeddhistische monniken: met een klein kijkertje zat hij beneden te speuren naar beren op de berg. Hij vroeg of we de Ice Field Parkway op zouden gaan. Enthousiast vertelde hij dat hij een zwarte beer met jong en een eenzame grizzly had gezien. 'Goed aan de zijkanten kijken!' De volgende dag zagen we hem weer en hij herkende ons nog. Had trouwens nu geen beren gezien.

De Bow Valley Parkway ten slotte, waar volgens de folders en de kenners veel wild te spotten is, bood ons een leuk gesprek met twee nieuwe Canadezen, dertigers die na de crisis hier naartoe waren geëmigreerd uit Spanje. Geen voorbeeld meteen van Canadezen, maar toch. Ook gretig contact makend.

Ineens weet ik het: JE ZIET HIER GEEN MOBIELTJES!