N.B. Waar de tekst blauw is kun je doorklikken voor meer informatie.
'En mooi weer, hè!' Ons antwoord op die goedbedoelde wens is altijd dat we de beste herinneringen hebben juist aan wandelingen in de regen. Denk aan Besseggen, toen het water onder de tent door stroomde. Of aan de kliffen van Dover, waarna ik met laarzen aan in bed lag. Of Kintyre: mijn benen waren nog dagenlang donkerblauw. En niet te vergeten natuurlijk het Grote Berenpad in Oulanka, toen "mijn man mij het bos en de bergen door joeg" en de Finnen ons op gympies voorbij huppelden. Ze leveren de beste verhalen.
Dat het dus begon te regenen toen we in de shuttle naar Capilano Suspension Bridge Capilano Suspension Bridgesstapten, vonden we niet erg, Het was te laat om voor Eddie nog een jack van boven te halen; het werd niet zo erg, volgens hem. We stonden wat aarzelend tegenover een bezoek aan deze attractie, bang voor te veel commercie. Maar toen was er toch één folder die ons over de streep trok én we hadden nog energie over na twee tours met de trolley door Vancouver.
Capilano is een stuk gematigd regenwoud rond een canyon waar men eind 19e eeuw al een hangbrug van henneptouw en planken heeft gebouwd tussen een paar grote cedars. Een toeristische attractie van jewelste. Inmiddels is het touw vervangen door stevige kabels, nog steeds vastgemaakt aan die grote bomen. 147 meter lang en 70 meter boven de Capilano River. Op de heenweg was hij nog aardig droog, maar hij wiebelde wel behoorlijk. Het duurde dan ook wel een minuut of vijf voor het zeebenengevoel over was. Er stroomde niet zoveel water door de rivier, evengoed was het behoorlijk indrukwekkend als je naar beneden keek.
Aan de andere kant stonden panelen met interessante en duidelijke informatie over planten- en dierenleven, meer zoals in Store Mosse. Dus het idee van de commerciële attractie verdween al snel naar de achtergrond. En toen ik erop aandrong om toch ook de boomtoppenwandeling te doen, liet Eddie z'n laatste restje weerstand varen. Op een hoogte tot dik dertig meter boven de grond waren wandelpaden (ook hier hangbruggen dus) gebouwd tussen zeven enorme Douglas sparren. Nergens was een spijker aan te pas gekomen, alles was op ingenieuze wijze boomvriendelijk bevestigd. Nu, tien jaar na de start, brengen ze de paden geleidelijk nog drie meter hoger, omdat de bomen natuurlijk ook hoger worden. Het was klimmen en dalen en intussen je ogen uitkijken. De bedoeling is dat je kijkt met de ogen van de eekhoorn, maar ik was toch blij dat ik niet hoefde te springen. De houten paden waren intussen behoorlijk nat en overal stonden dan ook waarschuwingsborden dat het glad kon zijn.
Onder ons, in de diepte, zagen we prachtige varens en lagere bomen en struiken, waarvan de bladeren en naalden een schitterend mozaïek vormden, vooral ook door de lichtgekleurde nieuwe uitlopers. Zeker van de varens kon ik niet genoeg krijgen. Boven ons waren de toppen even ver van ons weg als de grond onder ons. Eekhoorns zagen we niet, wel hoorden en zagen we de eerste, echt andere, kleine vogels: een Pacific Wren, een Dark-eyed Junco, een American Robin, een Chestnut backed Chickadee en een North-western Crow.
De gigantische bomen die groeien tegen de hellingen van de canyon, sommige tussen de 1300 en 1500 jaar oud, hielden gelukkig de regen behoorlijk goed tegen, maar waar het wat lichter was moest je je goed aan de relingen vasthouden om niet te vallen. Op een paar plaatsen, waar water vanaf de zijkanten naar beneden stroomde, waren kleine vijvers die krioelden van de forellen. In het tropisch regenwoud hadden we het gevoel alsof we door de vensterbank van onze moeders liepen met de planten die daar groeiden. Hier was het meer de herinnering aan onze tuinplanten: maagdenpalm, sneeuwbes en dubbelloof bijvoorbeeld.
De Suspension Bridge, de grote dus, was inmiddels erg nat en dus glibberig. Een voordeel was dat er door de regen aanzienlijk minder mensen waren, waardoor het veel minder wiebelde. Weer terug aan de andere kant was er nog een attractie: de Cliffwalk. Een in het graniet verankerde smalle hangbrug die met een boog boven de canyon hangt, voorzien van roosters en glas waardoor je in de diepte (zeker 40 meter) kunt kijken. Onderweg op bijzondere wijze veel informatie over het belang van water(!) voor de mens en over de zalmentrek door de Fraser Canyon: jaarlijks twee miljoen.
Omdat ik me met mijn armen vasthield aan de relingen, waren de mouwen van mijn jack doornat; Eddie, zonder jas, was dat helemaal. We dronken nog een kop koffie/thee en lieten toen de imposante attractie achter ons, op weg naar de shuttle. Bij de kassa kregen we van een lieve dame twee mooie gele poncho's, voor de volgende keer........
*) naar Appie Daalmeijer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten